හවස් වරුවේ හීන් හිරිකඩක් වැටෙන්න පටන් ගන්නකොටත් සිතුම් ගරාජ් එකේ ඉවර කරන්න තිබුණ වැඩ කොටසක් බාර අරගෙන කරමින් හිටියේ. කලින් හිටපු සේවකයෝ විසිදෙනාගෙන් දැන් ඉතුරු…
කාත් කවුරුත් නැති බිම් කඩක අයිතියක්වත් පවරලා නැති අහසක් යට අම්බලන් එමටයි හුළං සැරට පපුව හූරගෙනම මහා අනෝරාවට බිත්ති තෙමාගෙන කඳුළු හොල්ලනකොට එළිය දුන්නෙම කණා…
ආදරණීය අනුරාධා…. දූවිලි කුණාටු අහවරව මෝසමත් අවසන්ව තිබුණොත් හනික සීතල සුළඟක් හමා එන දවසක නුඹ එනතුරු මගෙ මැණික මග බලන් මං ඉන්නම් හවසක පාට පින්සලෙන්…
“අහස ගුගුරා පාත් වී හෙන ගහද්දි අවනඩු නොකී ඉරිතලා ගිය පස බදාගෙන කටු ඉපල් මත මල් පිපි හිනා නොමැකී හෙටත් හිනහෙයි පෙති විදහා නෙලුමත් සකී…
ආදරණීය අනුරාධා…. ජීවිතය සුවඳවත් කළ රෝස කුසුම කෙටිම කෙටි කාලයක් තුල සඳක් වෙලා එළිය දුන් නුඹ ඇසි පිය ගහන ඇසිල්ලෙන් දැවි දියව ගිය ඉටි පහන්…
1890 ජූලි 27 (දිනය උදා වී හෝරාවකට පමණ පසුව ) ඒක තරු පිරිච්ච අහසක්. චිත්‍රෙ වගේමයි. වචනයෙන් කිව නොහැකි සාංකාසහගත ශෝකයක් සහ බරක් විනීගේ පපුවේ…
ඔහු ඇයව වැළඳගත්තේ ය. ඔහුගේ දෑත්, ඉදිරියේ වූ හිස් අවකාශය වටකොට, යළිත් ඔහු වෙතටම ආවේ ය. වායුසමීකරණයෙන් නිකුත් ව, මුළු රැය පුරාම වාහනයේ පැතිර තිබූ…
ඔහු සිටියේ මහල් නිවාස සංකීර්ණයේ වහලය මත හිඳගෙන ය. ඔහුගේ දෙපා, බොහෝ පහළින් පෙනෙන, දුහුවිලි වැකුණු නගරය දෙසට දිගු වී තිබුණි. විවිධ උස මට්ටම්වල ගොඩනැගිලිවල…