හරි වැඩේනෙ, සුනන්ද මාව බලන්න කොළඹ එනවලු! “ඔය ඔක්කොම වෙන්නේ පතාගෙන ආව විදිහටනේ…..” මම කීවෙමි. සුනන්ද උත්තර දුන්නේ බැරෑරුම් ස්වරයකිනි. “ළඟදීම මම කොළඹ එන්නයි ඉන්නේ……
“…. අපේ කෙල්ලටත් ඔයාලගේ නාට්ටියකට ඉන්න ආසයිලු! පොඩි කෑල්ලකට හරි ඒකිවත් ගන්න ඕනේ!” මරු සිරා වහෙන් ඔරෝ නොකියා කෙලින්ම අපේ තාත්තාට කිව්වේය. නාට්‍යයකට එහෙම හිතු-හිතූ…
“ඉඳා….. මෙයාට උප්පැන්න සහතිකේමනෙ දෙන්න වෙ…ලා ති..යෙ..න්..නෙ!” කොඳුරන හඬකින්, කල්වේලා අරගෙන, නැවතිල්ලේ කියන අතරේ මං හිතුවෙ අජන්ත කොහොම කෙනෙකු විය හැකිද කියලාය. කෙනෙකු කතා කරවන්නට…
“හා, හා පුතණුවනි සාම. පරෙස්සමින්… නොදුවා ඉන්න… නොදුවා ඉන්න…” කියාගෙන සාම කුමාරයාගේ පස්සෙන්ම පාරිකාත් ගල්ලෙනෙන් එළියට එයි! දූකුල තාපස උන්නාන්සේගේත් දරු සෙනෙහස අවදි වෙයි! සාම…
“ඔව් කිව්වොත් කිව්වම තමයි සුදෝ! හැබැයි එවන්නෙ අවුරුදු කීපෙකට කලින් ගත්තු එකක්!! ඒක දැක්කම නං ඔයාට මගෙත් එක්ක කතාව එපා වෙයි!!!” ජන කවියක් ටිකාක් විතර…
කාවද වැඩියෙන්ම හිතට වැදුණේ කියලා නම් අහන්න එපා! දැනටමත් පෙනෙනවානේ… ‘තිවත’ පොතේ ‘පත්තාමේස්ත්‍රී සිංහල කීර්ති රාජපක්ෂ භාති රජ්ජ වන්නියා’ වගේ අර ලියාගත්තු සටහන්වලින් වැඩ ගන්න…
ඔයා හදන්න යන නාට්‍යයේ කැලේට හරියන බඩුවක්…. “ගුණේ අයියේ… මාත් එක්ක රංජි මල්ලිව එවන්න නුගේගොඩට….. එතකොට මාත් ගේන්නං මරු භාණ්ඩයක්……” වඳුරාගේ ආගමනය දුටුමනතින් හොඳටම චූන්…
තිස් තුන් කෝටියක් දෙවියන් පිහිට වුම තිස් තුන්වන කවෙන් පතනෙමි ඔබට මම! ඔයා හොඳටම දන්නවා අපි අතරෙ වුණු දේවල්….. එහෙම කියලා පහුගිය පෝස්ටුවෙන් සමුගත්තට පස්සෙත්…
පුදුමාකාර විදිහට අහම්බයන් කීපයක් එකට කැරලිලා…… හිතාදර තුෂාරි නංගී, ගිය සතියේ අඟහරුවාදා; (අගෝස්තු 11 වෙනිදා) ඔයා අපේ ගෙදරට ඇවිත් ගිය දවසේ නම්, හීනෙකින්වත් හිතුවේ නැහැ…
මොකද වස්තුවේ තිස්සෙම එල්ලෙන්න හදන්නේ? “මොකක්ද වස්තුවේ…. තිස්සෙම එල්ලෙන්න හදන්නේ…..” “එල්ලෙන්න….එල්ලෙන්න මං කටු අත්තක්යැ?” ඒ වගේ වෙලාවට මං උත්තර දෙන්නේ එයාලටත් තව දෙයක් කියන්න අවස්ථාව…
ඇය ඉතාම හොඳින් ඒ ගීය ගැයුවාය! රමණී නංගී ඒ සිංදුව මටත් වඩා හොඳින් ගැයුවාය. මටත් වඩා හොඳින්.… ඒ මගේ හැඟීමයි. අමරේලාගේ සාම ජාතකයේදී ඒ ගීතය…
නෑ නෑ, ගෑනු යාළුවෙක්…. ඔයාම කතා කරලා බලන්නකෝ… දහනායක සර් එවලේම දුරකතන ඇමතුම ගත්තේය; කතා කළේය; මට ඉඟි මැරුවේය! “සුනන්ද…. මගේ යාළුවෙක් ඉන්නවා මෙතන….. නෑ…
වැඩේ කෙරෙන විදිහක්….(1921 වොෂින්ටනයේ රිය අනතුරක ෆොටෝවකි.) “එහෙම නෙවෙයි… මං තමුසෙට කියන්නම් වැඩේ කෙරෙන විදිහක්.…” මම කුමාට කීවෙමි. ඒක ඇහෙනකොට නම් මිනිහගෙ හිස් මුඳුනෙන් මලක්…
“ප්ලීස් වස්තුවේ…. මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕනේ…. කෝල් එක ඉවර වෙලා දිගටම ලයින් එකේ ඉන්නවද?” අප දෙන්නාගේ සංවාදය මැද්දේ….. තවත් කටහඬක්; නාඳුනන කටහඬක් දුරකථනය…
“…. ඒකට ගියාය කියලා අපි බඩගින්නේ ඉන්නයැ. රංජිට කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලේ ළඟට යන්නත් වෙනවා, පනං හතරක් හම්බ කරං එන්න…. නොගියොත් අපි බඩගින්නේ…. ඉතින් මේකාට වෙලාවක් තියෙයිද…
මේ මහත්තැන්ලා බලන්නේ අහවල් එකක්ද මන්දා…. යකෝ, උඹේ ඡන්දෙත් මේ වතාවේ විකුණන්නද යන්නේ? මෙච්චර කාලෙකට නං මේ පුතයා එච්චර පිරිහිලා නෑ… කවදාවත් මගේ ආත්මය පාවා…
බලලෝභී නායකයන් යළි-යළිත් ඉපදෙනවාද? නැපෝලියන් ඉපිද වසර 129කට පසු හිට්ලර් උපන්නේය; ඔවුන් බලයට පත් වුණෙත් වසර 129 පරතරයකිනි. දෙදෙනාම යුද ප්‍රකාශ කළෙත්- පරාජය වුණෙත් 129…
යකුන් බලන්නට රිටිගල ගිය ගමනේදී …. අනේ අම්මාපල් මේකට ගිය කලක්? මේ පෝස්ටුව දකිද්දී, අපේ හක්ස්ලි මහත්තයාට හිතෙයි කියලා මට හොඳටම විශ්වාසය. ‘චිත්තම්මා’ පෝස්ටුවෙදීත් මම…
ඔය ලූප් වැඩේදී මේ පැත්තේ මිනිස්සු දොස්තරලා කියන දේ අහන්නේ නැති කාලයක් තියෙනවා… “ඒ වුණාට අයියේ ලූප් වැඩේදී……” කියලා මගේ හිතවතා උරහිස් උඩට හකුළා, දෙඅත්ල…
මේ පැටලිලිවලින් ගොඩ එන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඒකාධිපති බලතල තියෙන නායකයෙකුට…. කාගෙද වැරැද්ද?කාටද ඇඟිල්ල දික් කරන්නේ? පලි ගන්නේ කොහොමද?මේවා අපේ හිත්වල කැකෑරෙන්න උනා. මේ වියවුල්වලින් ගොඩ…
“…මේනක මම ප්‍රෙග්නන්ට්; ඔයාගෙන්…” දැන දැන මම කිව්ව…. උඹට මම කිව්වා…. දරුවාව මරපන්….(foto- වාසනා ප්‍රනාන්දු) “….උඹට මම කිව්වා, උඹට මම කිව්වා….. කපටි ගෑනි, දරුවව මරපන්…..…
පසුගිය ජුනි 29 වෙනිදා චිත්තම්මා…. (foto- සෙරාන් එච් ගමගේ) ජුනි 29 වෙනිදා රටක් වටිනා චිත්තම්මා අභාවප්‍රාප්ත වූවාය! කියන්නට නම් මොකක්දෝ වගෙය. එහෙත් ඇගේ අභාවය ගැන…
“නිකම්ම ඔයාගේ කම්මුලට ගැහුවා? ඔයා මොනවත් නොකර හිටිද්දිම?” දොස්තර මහත්තයා පුදුමෙන් ඇහුවා. කෙල්ල හෙමිහිට මුහුණ ටිකක් ඉස්සුවා…………… මතකයි නේද ගිය වතාවේ පෝස්ටුව ඉවර වුණු තැන?…
ඉස්සන් පිසාපිය – රා කළයක්ම බීපිය……….. ‘ඉස්සන් පිසාපිය – රා කළයක්ම බීපිය – මෝව අඹවාපිය – මෙතුන කරලා මාව කාපිය’ කියලා දහංගැටයකිනි, ගියවර පෝස්ටුව අවසන්…
“හුටපට; අංජ-බජල් ගොඩාරියයිනෙ අයස්මන්ත මහත්තයෝ!” මම කිව්වා. “එහෙම තමයි පයන්නෝ!” උත්තරේ මූණට අනින එකක් වගෙයි. දොස්තර මහත්තයට තරහ ගිහින්ද? නැති බව තේරුණේ ඊළඟට කියපු දෙයින්;…
තබා යන්නම් පළමු හාදුව…..(සඳරු කිත්මිණි දිසානායකගේ කවියකි.) “උන් එක්ක දුවලා බේරෙන්නත් බෑ, උන්ට අරෝවක් කරලා බේරෙන්ටත් බෑ. මේ උන්ගෙ කැලේ…. උන් මෙහෙ අඟලක් නෑර දන්නවා.…
ඔපරේෂන් කාමරයේ ඈට නියමිත කුදු-මහත් කාර්යයන් කරමින්…… ….. මගේ වාට්ටුවේ ඉන්න අමරා දේවී මතක් වෙලා මෙයාට. අමරා අපේ වාට්ටුවේ ජ්‍යෙෂ්ටතමයා වයසින්. ඔපරේශන් කාමරේ ඈට නියමිත…
ඇය නිරුවතින් ගේ වටා දුවන්නට හේතුව මුළු ගමම දැනගෙන හිටි බවය…….. අබිසරු ලියකවූ ඇය නිරුවතින් ගෙය වටා දුවන්නට හේතුව ගමම දැනගෙන හිටියා වගෙය. “කරපු පව්කාර…
මේ සැදැහැවත් පිරිසට පුළුවන් ඒ පිංකමට මුදලෙන් දායක වෙන්න……… “අපට සිවුපසය දීලා, ඇප උපස්ථාන කරලා අපිව බලාගන්නේ ගමේ උපාසක-උපාසිකාවන් …. ඉතින් එහෙම කරන උපාසක-උපාසිකාවන්ට හරි…